الهام مراد دوست‌دار آب

۶۳٫۷

دوست دارم بعد از مدت زیادی که اینجا گرد و خاک گرفته بنویسم که بعد از تلاش برای ساختن کشمونِ تازه چه اتفاقی افتاد...
خلاصه‌ش این‌که کشمونِ تازه رو ما نساختیم.
مفصل ترش اینکه: بعد از چند ماه تلاش و با دست خالی جنگیدن و حتی رسیدن به نقطه رویایی سر به سر، ما کنار گذاشته شدیم. کنار گذاشته شدیم یا محترمانه ترغیب شدیم به کنار رفتن.
روزی که با تموم عشق و علاقه از کشمونِ عزیزمون رفتیم خیلی غمگین بودیم اما خیلی طول نکشید که روح کشمونی ما مسیر تازه‌ای روبروی ما باز کرد.
الان خبر ندارم که کشمون در چه حاله، حالش بهتره یا بدتر، آدمایی که جای ما اومدن حتی خبر دارن که قبیله کجاست و روح کشمونی بودن چیه یا نه..‌.
عکس این پست امروز منه. جایی در بلوچستان زیبا در حال انجام یه کار تازه. اون فلاسک توی عکس هم پر از شیرچایه
با امید. الهام

مدتی بود که می‌دیدم افراد مختلف پسماندهای تر رو خشک می‌کنن و دوست داشتن منم انجامش بدم اما به نظرم کار خیلی سختی بود.
چند وقت پیش که فائزه حسنی این‌جا از تجربه‌هاش گفت تشویق شدم که جدی‌تر پیگیریش کنم. الان حدودا یه ماهی میشه که همه زباله‌ها دارن به این شکل خشک میشن و خوشحالم که شیرابه تولید نکردیم.
امروز صبح زیر و روشون کردم و دیدم که خوشبختانه خوب خشک شده بودن و کپک نزدن. گفتم هم شادیمو با شما تقسیم کنم و هم از فائزه تشکر کنم برای انگیزه‌ای که بهم داد.

این تصویر هم دومین تصویر من از کشمون رویاییه که البته متاثر از صحبتاییه که با محمد درباره‌‌ی تضمین گروهی داشتیمه.
به‌طور خلاصه بخوام بگم در این مدل کشمون از یه سری ماژول کوچیک تشکیل شده که من بهش میگم کشمونچه. هم از طریق رشد سایز کشمونچه ها و هم تکثیرشون میشه کشمون رو گسترش داد.
کشمون یه سری استاندارد و روش کار داره که در واقعه تجربه‌ی انباشته‌ی خودشه. هر کشمونچه از یه سری کشاورز و افراد هم دغدغه با کشمون تشکیل میشه که یا همدیگه رو از نزدیک میشناسن یا نزدیک هستن و میتونن آشنا بشن و باهم کار کنن.
کارای ارزیابی و بسته‌بندی داخل کشمونچه‌ها با نظارت و براساس پروتکل کشمون انجام میشه و به فروش میرسه‌.
هر کشمونچه یه علاوه بر اعتبار شخصی کشاورزاش یه اعتبار جمعی داره که اگه از حدی کمتر شد نیاز به بازنگری در روند کارش و اعمال مجدد استاندارد داره.
ویژگی مثبت این مدل اینه که کشاورزها میتونن هم محصولاتی که بازار محلی داره و هم اونایی که بازار فرامحلی داره رو به کشمونچه ها بیارن. و این یک قدم ما روهم به ارزش خرید محلی و هم به رویای الگوی کشت منطبق بر اقلیم نزدیک می‌کنه‌.

یکی از تصاویری که از کشمون رویایی دارم و توی کامنت پست محمد نوشتم رو توی این نقاشی ساده سعی کردم نشون بدم.
یه شبکه‌ی اجتماعی که علاوه بر نقش مشتری و نقش کشاورز، نقش متخصص هم داره. هر کشاورز لازمه با عرضه‌ی اولیه‌ی محصول برای متخصصا، فراهم کردن امکان بازدید میدانی یا ر اساس شناخت قبلی، اعتناد متخصص ها رو جلب کنه و یه امتیازی بگیره برای عرضه‌ی محصولش. بعد از عرضه هم این امتیاز (شهرت و اعتبار) می‌تونه با نظر مشتری‌ها کم یازیاد بشه و اگه از حدی کمتر شد باز لازمه برگرده به مرحله‌ی تامین اعتبار از متخصص. این یه لایه از این شبکه ی اجتماعیه که به معنای واقعی فروش مستقیم تضمین کیفیت شده ست. در لایه ی دیگه افراد محتوای لیبل دار تولید می‌کنن برای معرفی بهتر محصولات و سبک زندگی مسئولانه.
یه نگرانی برای این مدل دارم و اون از دست دادن کشاورزاییه که ترجیح میدن وارد فرایند فروش نشن و کشمون این کارو براشون انجام بده‌.
توی تصویر خطهای کوچک سبز مشتری ها.
نقطه های قرمز کشاورزا و آبی ها متخصص ها هستن 😊

امشب اپیزود جدید پادکست طبقه ۱۶ رو گوش دادم که در اون محمد قائم‌پناه مهمون سهیل علوی بود. چند دقیقه آخر صحبت اسم قبیله کشمونیا اومد وسط و یهو دیدم قلبم داره تاپ تاپ می‌کنه، دقیقا مث وقتی که یه جای غریب اسم شهر محل تولدت رو میشنوی.
من قلبا قبیله رو دوست دارم و دلم می‌خواد آتیشش گرم بشه و خیلی‌ها دورش جمع بشن و خونه‌ی امید خیلی‌ها باشه.
اتفاق امشب یه تلنگر بود برام که باید برای قبیله بجنگم. باید تلاش کنم برا سرپا موندنش. شاید اگر این فرصت از دست بره یه عمر حسرتش رو بخورم...

یکی از دوستان هم‌قبیله‌ای درباره‌ی قبیله برام نوشته:" این جامعه‌ی جذاب با دغدغه‌های مشترک، بخش مهمی از منو زنده کرده. واقعاً دوس دارم یه دانشگاه بشه برای خودش. "
و من الان به اندازه‌ی کسی که رویاش باور شده ذوق‌زده و خوشحالم....
به‌نظرتون واقعا روزی میشه که قبیله‌ی کشمونیا پاتوق چند هزار نفر آدم هم فکر و همدل بشه؟! دانشگاهی برای حال خوب خودمون و دنیا....

امروز موقع پوست کندن پیاز برای ناهار، متوجه شدم که عادت دارم یه لایه زیر پوست پیازم بکنم. لایه‌ای که معمولا یه کم خشکتر از بقیه‌ست و برا همین سختتر خرد میشه.
اما وقتی به این فکر کردم که خشک شدن کامل این،توی زباله‌ها چقدر طول خواهد کشید و اونقدر هم دلیل منطقی‌ای نداره کندنش، از کندنش پشیمون شدم و خردش کردم توی غذا!
بعد فکر کردم خیلی از این آشغالایی که دارم تولید می‌کنم صرفا به‌خاطر اینه که با دور ریختنش زحمت خاصی برام ایجاد نمیشه!
اگه خودم مسئول سرنوشت اون آشغالا باشم از نظرم خیلی هم آشغال به حساب نمیاد!

تحت تاثیر صحبتامون توی قبیله تصمیم گرفتم آشغالای تر رو خشک کنم و این عکس نتیجه‌ی اولین تجربه‌ست

قصه‌های کشمونی
قصه‌ها سه نوع اند، از دو نوع اول بخوام بگم، یک سری ها اول اتفاق می افتند بعد روایت میشن و یک سری اول روایت میشن و بعد اتفاق می افتن. من هر دو نوع این قصه ها رو دوست دارم و دلم می‌خواد از هر دو نوع قصه برای کشمون بنویسم. قصه‌های سری اول از اصالت راه طی شده میگن، از سختی‌ها و ایستادگی کردنا و به آدما اعتماد به نفس ادامه دادن میدن. قصه های گروه دوم ولی از جنس دیگه ست. قصه های گروه دوم از خواستن‌ها میگن، از رویاها و به آدم ها چشم‌انداز میدن و امید. هردوی این قصه‌ها هم از یه جا میاد، از دل آدما! از جایی که آدما مهم‌ترین چیزایی که دارن رو اون‌جا نگه می‌دارن ولی خیلی وقتا ازش چیزی نمیگن. اما وقتی بتونی به اونا دست پیدا کنی با تمام وجود شکوفا میشن. شروع می‌کنن به جوونه زدن و زیباتر کردن دنیا.
قصه‌های کشمون فقط قصه های دیروز نیست، قصه های فردا هم هست.
اما نوع سوم "قصه‌های امروز" هستند! یعنی نورافکن انداختن روی همین لحظه‌ای که داره اتفاق می‌افته و ثبت ارزش این لحظه. روی آدمایی که هستن و روی تلاشی که دقیقا همین الان داره انجام میشه. این قصه‌ها از "حال" میان! اگه به موقع شکارشون نکنی ممکنه نره توی دل آدما! ممکنه هم بره ولی اون چیزی که میره دیگه همین قصه نباشه، یه حسرت باشه، حتی شاید یه حس دیده نشدن و مورد قدرشناسی واقع نشدن! اینه که دیدن قصه‌های امروز توی حال دل آدما خیلی تاثیر داره.
اگر با یه نگاه "مارکوفی" به قصه، انسان و زندگی نگاه کنیم، قصه‌های امروز اگر خوبِ‌ خوب روایت بشن، هر چیزی از گذشته که تاثیری ازش به جا مونده رو در خودشون دارن و هر چیزی که ممکنه باعث اتفاقی در آینده بشه رو هم دارن!
پس اگه حجم قصه‌ها واسه دیدن و روایت کردن زیاده! اگه تلنباری از قصه‌های گذشته داریم که نمی‌دونیم کی میشه همه‌شونو دید و ازشون حرف زد خوبه اولویت رو بذاریم روی قصه‌های امروز، روی چیزی که حال دلمونو خوب کنه و از کنارش قصه‌های دیروز و فردا هم دربیاد.

(مارکوف: ریاضیدان روس که نظریه‌هایی برای مدل کردن فرایندها داره که در اون وضعیت حاضر سیستم حاوی وضعیت های گذشته‌ی اون به شرط تاثیر گذاری در زمان حال در نظر گرفته میشه/ توضیح از الهام)

یکی از قرارهای من و توحید قبل از ازدواجمون این بود که تهران نمونیم و بریم توی یه روستا زندگی کنیم. اما حالا ۴ سال گذشته و ما همچنان همون‌جایی هستیم که بودیم، فقط چند روز یه بار درباره‌ش حرف می‌زنیم و رویا پردازی می‌کنیم. توحید توی اوقات فراغتش "ماین کرفت" بازی می‌کنه و اون‌جا مزرعه میسازه، حیوون اهلی داره، حتی آشغالا رو کمپوست می‌کنه. توی بازی ای که مث دنیای واقعیه و هر کاری میشه کرد و هر چیزی میشه ساخت! این یعنی توحید هم واقعا دلش پر می‌کشه برای زندگی توی یه روستا!‌
پس مانع چیه؟
امروز درباره‌ی این حرف می‌زدیم و من گفتم ما نقطه‌ی مقصد رو انتخاب نکردیم!‌روستای دوست‌داشتنی ما یه نقطه‌ای توی ذهن ماست نه یه نقطه روی نقشه! این مانع حرکت موثر میشه!
توحید گفت: فکر میکنم اگه چند تا خانواده همراه با هم بودیم حتما سریعتر پیش میرفتیم و ترس‌هامون کمتر میشد.
با این حرفش هم موافقم!
دارم به این فکر می‌کنم که چه قدم عملی ای می‌تونم بردارم که رویای ما فقط رویا نمونه و یه قدم به واقعی شدن نزدیکتر بشه؟