محمد سمیعی دوست‌دار آب

۳۱٫۱

جنگجوی قبیله

چند روزیه کتاب صوتی کیمیاگر رو با صدای محسن نامجو گوش میدم. از افسانه شخصی میگه. خیلی فکر کردم افسانه شخصی من چیه و به پاسخ روشنی نرسیدم اما به افسانه شخصی محمد قائم پناه و ساختن کشمون فکر کردم.
شاید افسانه شخصی هرکدوم از ماها کمک به تحقق افسانه شخصی دیگران باشه و تو بخشی از افسانه شخصی دیگری باشی.

افسانه ای که باعث میشه بعضی وقت ها فراتر از پول و مادیات به زندگی نگاه کنی.
نظرتون چیه؟ افسانه شخصی شما چیه؟ براش چیکار میکنید؟

امروز داشتم یه پادکست گوش میدادم و پادکستر هم در یک بخشی از صحبت هاش گفت:
خیلی ها میپرسن "رسالت من تو این دنیا چیه؟" زاویه دیدی که گوینده داشت برام جای فکر داشت. گفت: خیلی ها اصلا رسالتی ندارن. اصلا رسالت داشتن معنی نداره. همین که کاری که داری میکنی رو درست بکنی کافیه. اگر نجاری، اگر بقالی داری، اگر جایی کار میکنی که مسئولیتی بهت واگذار شده فقط سعی کن درست انجامش بدی. همین کم کم درست انجام دادن کارها یک هارمونی ایجاد میکنه تو دنیا!
شاید همین درست انجام دادن کاری که بهت واگذار شده خودش بزرگترین رسالت تو و تاثیر اجتماعیت باشه.
#مسئول_باشیم

هنوز تصمیمی به داشتن فرزند ندارم ولی اگر یه روز چنین تصمیمی داشتم حتما سعی میکنم از تجربه روح بزرگ قبیله استفاده کنم و فرزندم رو مسئول و دوستدار محیط زیست بار بیارم :دی

متاسفانه همیشه زندگی تو شهر و شهرای لاکچری و ساختار لوکس و مدرن رو بیشتر دوست داشتم و رویای زندگی تو طبیعت ندارم هرچند عاشق تجربه کردن طبیعت هستم.

ما ظرف های عسل کشمون رو وقتی که عسلش تموم میشه رنگ میکنیم توش گل و مداد و .. میزاریم. یه جورایی تبدیلش میکنیم به گلدون و جامدادی.

از وقتی اومدم کشمون هر روز چایی زعفرونی میخورم همه فکر میکنن چقدر لاکچری و مایه داریم :دی
عسل هم که بعدش شد جزئی جدایی ناپذیر از صبحونه هامون.
برنجمون هم کشمونی شده.
چایی هم که اضافه میشه و میاد تو زندگی روزمره ام.
دارم فکر میکنم چقدر کشمون و محصولاتش نفوذ کرده تو زندگی روزمره ام حتی اگر روزی تو هسته مرکزی کشمون نباشم (خدا نیاره اون روزو).

همه چیز اصلش خوبه! خیلی مهمه هر روز چی میخوریم و ماشین (بدن) مون رو با چه سوختی پر میکنیم.